“Hallo…?”
…
“Hallo…?”
…
“Ziet iemand mij?”
…
“Hallo…?”
…
…
Nee dus.
Jullie zien mij niet.
Jullie zijn mij niet staan.
Jullie zien niet wie ik ben.
Jullie zien niet wat ik allemaal kan.
Jullie zien mij niet.
Ik pas niet in het hokje waar jullie mij zo graag in willen hebben.
Ik pas al die verwachtingen niet.
Ik kan niet meer bewegen door al die labels.
Ik ben niet die labels.
Dat is wat jullie op mij plakken.
Hou daar eens mee op.
Ik ben zoveel meer dan dat.
Zo veel meer.
Dus stop eens met mij in een hokje te proppen.
Besteed daar geen energie meer aan.
Besteed die energie aan zien.
Zien wie ik ben zonder al die labels.
Zien welke kracht er in mij schuilt.
Zien hoe ik huil bij een krachtig muziekstuk. Soms omdat het mij blij maakt
en soms omdat ik er verdrietig van wordt.
Zien hoe kwetsbaar ik ben.
Zien hoe ik het soms zo nodig heb om mij volledig af te sluiten van de buitenwereld.
Gewoon om mezelf weer even op te laden.
Zien hoe leuk ik het heb.
Zien hoe blij ik ben als ik kan kijken hoe de zon opkomt.
Zien hoe ik geniet als ik aan het schrijven ben.
Zien hoe ik huppelend over het strand ga.
Zien hoe ik aan het groeien ben, steeds bewuster wordt van mijn onbewuste.
Zien hoe ik steeds meer oud zeer aan het loslaten ben.
Zien…
Jammer dat jullie dat niet kunnen zien.
Jammer dat jullie dat moeten missen.
Ik begin steeds meer van ik te zien.
Ben benieuwd waar ik naartoe ga.
En jij?
Word jij gezien?
Word jij gezien door jezelf?
Word je bewuster van je onbewuste zelf?
Zie jij hoe mooi je bent? Krachtig, licht, liefdevol?
Zie jij jezelf wanneer je kijkt in de spiegel?