Eigenlijk communiceren we veel te weinig.
En met communiceren bedoel ik niet luchtverplaatsing.
Met communiceren bedoel ik, open vragen stellen, horen om te luisteren, niet om te reageren, leren van elkaars kijk op de wereld.
Die bedoel ik.
We nemen van alles en nog wat aan en baseren daar onze beslissingen op.
We vergeten of willen niet vragen wat iemand denkt of voelt.
Wat iemand beweegt.
Wat de dromen van de ander zijn.
Waar ze blij van worden of juist verdrietig.
We kijken en luisteren en maken vanuit onze perceptie een beoordeling over datgene wat de ander zegt of doet.
Bijvoorbeeld je levenspartner neemt een bloemetje voor je mee.
Jij hebt hier een nare ervaring mee, bijvoorbeeld omdat je vorige partner alleen ‘zomaar’ een bloemetje gaf als hij vreemd was gegaan.
Wanneer je dit niet door hebt, plant je een zaadje en voor je het weet, verdenk je je partner ervan dat hij vreemd gaat.
Best gek eigenlijk.
Want hoe vaak gebeurt het niet dat, wanneer het andersom gebeurt, we boos of verdrietig worden omdat we ons onbegrepen voelen?
Dat er vrienden, kennissen of wildvreemde niet de moeite nemen om door te vragen als ze iets niet begrijpen.
Of dat wanneer het voor hen onlogisch/onwaar/… is, hun mening verkondigen en verder geen ruimte laten voor jou. Dus geen open vragen stellen, vragen wat jouw perceptie van de gebruikte woorden is. Vragen om een verduidelijking.
Grappig, want vaak bedoelen we hetzelfde, alleen gebruiken we andere woorden. Woorden die passen binnen ons eigen kader.
Misschien kan je de volgende keer eens doorvragen als je het niet begrepen voelt.
Dus vraag, ook (misschien wel juist) als de ander een ander gevoel of mening heeft.
Use your words with love and respect.
Foto: Karen_Nadine
foto: