Liefde.
We gebruiken het als containerbegrip.
Als we ontzettend blij zijn met iemand roepen we dat we van ze houden. Amerikanen zijn daar vooral heel goed in, die houden van iedereen.
Waarom ze dan zoveel ruzie maken met andere landen is mij ook een raadsel…
Dan zit er ook nog een verschil tussen onvoorwaardelijke en voorwaardelijke liefde. Onvoorwaardelijke liefde is een begrip waar je ratio echt helemaal niets mee kan.
‘Hoe dan?’
‘Waar zijn de kaders?’
‘Ik snap het niet.’
Een beetje hetzelfde als proberen in te denken hoe het universum oneindig is en dat dan proberen te visualiseren. Ergens in het plaatje zit er toch een soort van rand, einde.
En zit er een verschil in je liefde. Bijvoorbeeld, hou je hetzelfde van je kinderen/partner als van je moeder?
Of meer van je partner dan van de hond?
Of tussen de kat en je oma?
Best ingewikkeld lijkt het zo, dat wat we liefde noemen.
Echt?
De enige vorm van liefde die er voor kan zorgen dat je verschil merkt, is voorwaardelijke liefde.
“Ik hou meer van mijn partner dan van mijn hond omdat het een mens is. “
“Ik hou meer van mijn kinderen dan van mijn zus, omdat ….”
“Ik hou meer van … dan van … want…”
Oftewel, er is een reden waarom je meer liefde denkt te voelen voor de een als voor de ander.
Denkt te voelen.
Huh?
Denkt te voelen?
Dus ik ga mijn gevoel rationaliseren en dan ga ik vertellen hoe het is.
Met andere woorden, ik stop met voelen, ga erover nadenken en kom dan met een verklaring voor mijn gevoel.
Voorwaardes geef je het dan mee.
Voorwaardelijke liefde dus.
Dat betekent dus ook dat, wanneer er niet meer aan de voorwaarde voldaan wordt, de liefde stopt. Het wordt dan vaak haat, zoals we dat dan graag noemen (oh misschien hebben de Amerikanen daarom zo veel ruzie met andere landen…?)
Maar is dat echt zo?
Is het echt zo dat wanneer de voorwaardes veranderen, dat de liefde stopt?
Of is het er nog steeds?
Maar dan anders.
Niet om die voorwaardes, maar gewoon omdat het er is.
Altijd.
In overvloed.
Foto: Candiix