Rotterdam bubbelt weer nu de scholen zijn begonnen. De stad wordt overspoeld met jongeren en hun energie.
De straten vullen zich met gesprekken over hoop, dromen, nieuwsgierigheid naar elkaar en herkenning (eindelijk). De stenen zijn getuigen van nieuwe vriendschappen en prille liefdes…
Zo veel leuker dan volwassenen in donkerblauwe pakken.
Dan gemopper over het weer in Nederland (te koud).
Dan gemopper over het weer in het vakantieland (te warm).
Dan gemopper over de baas of die ene collega.
Om vervolgens met z’n allen om vijf uur weer naar huis te rijden… in de file… waar je dan wel weer over kan mopperen. Dat dan weer wel.
Toch gek eigenlijk.
Want die volwassenen in de donkerblauwe pakken waren toch echt eerst degene die de stad lieten bubbelen.
Die spraken over grote dromen en genoten van stille liefdes.
Misschien kunnen we aan deze jongeren vertellen dat het niet vanzelf gaat.
Waarschuwen dat afgunst en jaloezie om de hoek staan te wachten.
Dat de sleur er zomaar is, ineens.
Dat, als je niet oppast, je afstompt en het niet meer uitmaakt dat we elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen.
Dat je altijd moet blijven kiezen voor liefde.
Dat je nooit hoop moet verliezen.
Dat ons schoolsysteem zo hopeloos verouderd is.
Dat het alleen nog maar gaat over scoren en dat dat niets zegt over wie je bent.
Het zegt niets over jouw talenten, over jouw karakter, over jouw visie op de wereld, over jouw intuïtie, over zelfliefde, over bewustwording en keuzes.
Misschien zijn er dan, later als zij groot zijn, minder volwassen in donkerblauwe pakken…
(of misschien niet, zolang het maar een eigen keuze is geweest).
Tekst: Roeleke Klein Ikkink | With Love academy
Foto:
P.S. Het onderwijssysteem is kapot, dat zegt niets over de leraren… Just saying.
Foto: Kyraxys (ai generated)